‘Ik was letterlijk op de vlucht voor mijn angststoornis’
Nog maar 17 jaar oud was Yousra Jaddour toen ze met een koffer vol Prozac naar Amerika vertrok om er als au-pair te werken. Op de vlucht voor haar angststoornis die haar leven in Nederland ondraaglijk maakte.
“Ik ga dood, help pap, ik ga dood, help, ik moet hier weg…” schreeuwde ik in de achtertuin op een verjaardag bij familie. Momenten daarvoor zat ik nog in de volle kamer. Ik keek een beetje om mij heen. Ik voelde mij niet echt happy. Voelde mij niet zo lekker. Plotseling knalde de deksel van de pan en rende ik de tuin in. Daar ging ik op de grond liggen. Ik dacht dat ik dood zou gaan of in ieder geval de controle zou verliezen. Mijn vader reageerde rustig: “Als je dood gaat dan is dat maar zo, laat het maar toe, ik ben bij je…” Hij had waarschijnlijk al door dat ik helemaal niet dood ging. Maar we reden wel gelijk naar huis. Daar aangekomen voelde ik mij weer beter. De angst zat er goed in. Dat gevoel wilde ik nooit meer voelen.
Eerste paniekaanval
Een paar maanden daarvoor ging het al minder goed met mij. Ik was gestopt met mijn HBO opleiding. Niet omdat ik de opleiding niet leuk vond of het niet goed ging. Ik durfde niet meer alleen de straat op. De treinreis naar Den Haag was voor mij ondragelijk. Een sluimerende angst die al jaren in mijn buik borrelde kwam op die verjaardag tot het kookpunt. Ik kon de deksel niet langer naar beneden duwen. Er volgde een ontploffing. In de vorm van mijn eerste paniekaanval.
Angst voor de angst
De angst voor de angst ging langzaam mijn hele leven beheersen. Ik bouwde veiligheid voor mijzelf in: altijd iemand om mij heen en thuis is een veilige basis. Het is intens vermoeiend als je gedachten de hele dag alleen maar draaien om angst. Je verliest al je spontaniteit omdat je overal de controle over wilt houden. Alles om te voorkomen dat je in een situatie belandt waarbij je angstgevoelens kunt krijgen. Daarnaast pleeg je roofbouw op je lichaam. Heel de dag die adrenaline en cortison die door je lijf raast is echt niet gezond.
Toen kwam het moment dat ik écht de drempel niet meer over durfde. Dan bedoel ik dus letterlijk dat ik de drempel van mijn voordeur fysiek niet overkwam. Mijn moeder vertelde dat ze een brief had gehad, ik kon mijn OV ophalen in het winkelcentrum. Ik zie het enthousiasme nog in haar ogen “Ga je OV lekker halen, hij ligt nu voor je klaar bij het postkantoor!” Dat was het moment. Nee. Dat kon ik niet.
Weg uit mijn veilige haven
Ik moet er eerlijk gezegd weer een beetje van huilen als ik er aan terug denk. Maar toen wisten we wel dat er echt iets ‘mis’ was met mij. Ik werd doorverwezen naar een psycholoog en kreeg snel Prozac voorgeschreven. Eerlijk gezegd denk ik niet dat die medicijnen mij geholpen hebben. Het had net zo goed een placebo kunnen zijn. Ik ‘dacht’ namelijk dat ik door de medicijnen geen angst meer zou kunnen voelen en dus voelde ik ook geen angst meer. Puur de kracht van mijn eigen gedachten. Dat had ik alleen nog niet door. Die inzichten kwamen pas 15 jaar later.
Maar toen zat ik dus thuis. Ik ging niet naar school. Was een angstig vogeltje. Moest wel vaak en veel om mijzelf lachen, dat wel. Ik kon de humor er wel van inzien. Maar eigenlijk zou je op je zeventiende toch lekker moeten genieten van je leven. Ik ben een vechter. Altijd al geweest. Dit was niet wat ik wilde. Ik wist dat ik hier uit kon komen. Ik wilde iets doen. Alleen. Om aan mijzelf te bewijzen dat ik wél alleen kon zijn. Dat ik wel met mijn angsten om kon leren gaan.
Naar Amerika
Ik sloeg de krant open en zag de vacature voor au-pair in Amerika. Dat ging ik doen. Wegwezen uit mijn veilige haven. Alleen op pad. Aan mijzelf bewijzen dat ik het wél kon. Dat ik de drempel wel over durf. Dat ik de vliegreis zou overleven. Nee, niet bang voor een crash. Eerder bang voor kortsluiting in mijn hersenpan. Ik was ernstig claustrofobisch dus vliegen was een uitdaging. Mijn ouders vonden het gelukkig goed. Mijn toenmalige vriendje, die vandaag nog steeds mijn man is, vond het ook prima. Dus daar ging ik. Met mijn koffer vol Prozac. Wat in Amerika gelukkig geen uitzondering was.
Mijn reis naar Amerika bleek uiteindelijk geen vlucht voor de angst. Het was een confrontatie. Met mijzelf en mijn gedachten. Het heeft mij een boost gegeven. Ik kreeg er zelfvertrouwen van. Maar ik kwam er niet van mijn angsten af. Die sluimerden nog 15 jaar verder. Pas vier jaar geleden kwam voor mij de omslag. Ik ben nu een vrij mens. Al vier jaar angstvrij. Gezond eten, veel sporten en de kracht van mijn eigen gedachten hielpen me er bovenop.
Zoek altijd hulp
Ik ben me ervan bewust dat dit niet voor iedereen geldt. Een angststoornis is een psychische aandoening die meestal niet vanzelf over gaat en veel erger kan worden als je geen hulp zoekt. Ik wil iedereen met angstklachten dan ook aanraden om naar de huisarts te gaan. Voorkom dat je angstklachten uitmonden in een angststoornis. Dan ben je namelijk veel verder van huis."
