Ervaringsverhaal Mariska

Een onverwerkt trauma 

Mariska’s klachten en burn-out kwamen niet uit het niets. ‘Eerst kreeg mijn schoonzus borstkanker, de vrouw van mijn broer Ronald. Dat was erg intens en als familie hebben wij toen veel geholpen. Daarna scheidde mijn broer Erwin en dat maakte veel onverwerkte pijn bij mij los. Op mijn 12e zijn mijn ouders namelijk gescheiden en daarna had ik een complexe band met mijn vader’, vertelt Mariska. 

Ze kreeg steeds meer last van angst- en paniekaanvallen. ‘Je ademhaling gaat verkeerd, je voelt je raar en daardoor raak je in paniek en voelt het alsof je de controle verliest’, beschrijft Mariska. ‘Ik ben een paar keer naar de spoedeisende hulp gegaan, omdat ik dacht dat ik doodging.’ Toen ook nog eens een goede vriendin overleed, was de grens bereikt en kwam ze met een burn-out thuis te zitten. Hoewel Mariska het lastig vond om hulp te vragen, wist ze dat er nu echt iets moest gebeuren. 

In behandeling bij PsyQ 

Via de praktijkondersteuner van de huisarts kwam ze bij PsyQ terecht. ‘Ik dacht dat het een verloren zaak was, omdat ik mijzelf helemaal was kwijtgeraakt’, blikt Mariska terug op haar intakegesprek. ‘Maar toen ik er eenmaal was, ben ik er vol voor gegaan. Gelukkig had ik vanaf het begin een goede klik met mijn psycholoog. Bij haar kon ik mij openstellen en alles delen.’ Daarnaast kreeg Mariska veel steun uit haar omgeving, waarover ze samen met haar broer vertelt. 

Mariska moest onder andere oefeningen doen om beter met de paniekaanvallen om te gaan. ‘Je wordt aan het denken gezet om zelf inzichten te krijgen, dat vond ik heel fijn. Om tot de kern te komen van de oorsprong van mijn angsten, moest ik ook terug naar mijn verleden en alles herbeleven. Ik vond dat heel spannend, maar zoals mijn psycholoog zei: we moeten eerst alles tot de basis afbouwen en dan weer stabiel opbouwen.’ 

'Hij heeft nooit laten merken hoe slecht het ging'

Onvoorstelbaar nieuws 

Mariska pakte tijdens haar behandeling haar werk weer op, maar het ging te snel. De paniekaanvallen werden heftiger en op haar verjaardag kwam ze in een dissociatie terecht. Mariska: ‘Dat voelt alsof je in een constante paniekaanval zit en steeds verder wegdrijft. Dat is doodeng. Mijn psychiater stelde in die periode voor om antidepressiva te nemen, maar dat wilde ik niet. Ik wilde hier eerst zelf proberen uit te komen.’  

Toen Mariska dacht dat het niet erger kon, kwam de hardste klap van allemaal. ‘Een week na mijn gesprek met de psychiater pleegde mijn broer Ronald zelfmoord. Het kwam voor ons als familie uit het niets. Zijn vrouw was net schoon verklaard en we hadden wel verwacht dat Ronald, die het gezin draaiende had gehouden, nu alles moest verwerken. Maar hij heeft nooit laten merken hoe slecht het ging.’ 

‘Bij PsyQ zeiden ze: je moet overal bijzijn, want je kunt het nooit overdoen. Daar ben ik heel blij om’, gaat Mariska verder. ‘Maar na de begrafenis ging het lichtje uit. Ik voelde niets meer. Op een gegeven moment was ik bang voor mijzelf.’ Ze besloot om direct aan de medicatie te gaan, kreeg EDMR-therapie en ging elke week naar de psycholoog. ‘Vóór het overlijden van Ronald was mijn behandeltraject al een achtbaan, maar daarna kwamen er nog een paar loopings bij. Ik lag voor mijn gevoel op de bodem, maar door therapie ben ik goed door deze periode gekomen.’  

Mariska wil anderen daarom op het hart drukken dat het belangrijk is om je behandeling vol te houden, hoe zwaar het ook is. ‘Ik ken meerdere mensen die ook therapie hebben gehad, maar stopten omdat ze vonden dat het juist slechter ging. Maar daar moet je doorheen. Daarna gaat het echt beter.’ 

'Open zijn en je gevoel delen is zo belangrijk’

Hetzelfde gevoel, een andere situatie 

Toen Mariska na anderhalf jaar haar behandeling had afgrond, is haar oma overleden waar zij een hele hechte band mee had. Vlak daarna werd haar vader ziek. ‘Doordat ik mijn verleden heb verwerkt, kon ik er voor hem zijn en zeggen dat ik van hem hield. Daar ben ik heel dankbaar voor’, vertelt Mariska. Na deze intensieve tijd kreeg ze weer vaker last van paniekaanvallen. ‘Ik was bang voor een terugval, maar toen zei mijn broer Erwin terecht: het gevoel is hetzelfde, maar de situatie is anders. Dat klopt. Door de therapie is mijn basis stabieler en heb ik geleerd om mijn gevoel te uiten. Op het moment dat ik uitspreek dat het niet goed gaat, komt er lucht bij. Open zijn en je gevoel delen is zo belangrijk’, geeft Mariska als tip aan anderen. 

'Ik geef mijzelf elke dag een cijfer'

Zwaar, maar de moeite waard! 

Mariska benadrukt dat ze nog dagelijks bezig is om de balans te behouden. ‘Ik houd nog steeds een energiebatterij bij en ik geef mijzelf elke dag een cijfer. Zo houd ik inzicht in mijzelf. Stel dat ik mij een laag cijfer geef, dan kan ik nagaan hoe dat komt. Heb ik het te druk gehad? Heb ik mijn yoga of meditatie niet gedaan? Na de behandeling kan je je nog steeds wel eens slecht voelen, maar je staat wel sterker in je schoenen en je kunt met je gevoelens en gedachten omgaan. Ik ben zo trots dat ik de stap heb gezet om in therapie te gaan, hoe zwaar het ook was. Ik heb mijzelf weer gevonden.’