Onbewust vragen

‘Na mijn traumatische bevalling stonden we allebei in de overlevingsmodus’, vertelt Marjon. ‘Philou was een huilbaby en Job en ik worstelden om de juiste gebruiksaanwijzing te vinden.’ Het ging slecht met Marjon, maar ze zocht in eerste instantie geen hulp, want van huis uit had ze meegekregen om hoe dan ook door te gaan. Uiteindelijk schreef de huisarts haar antidepressiva voor, maar Marjon bleef zich verloren voelen. ‘Op een gegeven moment dacht ik zelfs: ik wil er niet meer zijn.’ Job kan zich herinneren dat hij Marjon minder vrolijk vond dan normaal. ‘Dat was zwaar. Je mist een stukje connectiviteit met elkaar. Ik vroeg onbewust wel vaker hoe het ging en ik nam automatisch veel van haar over, zoals de zorg voor Philou.’

'Tijdens die gesprekken kreeg ik voor het eerst mee hoe ernstig het was’

Met Job aan haar zijde

In het voorjaar van 2021 bleek hoe ernstig de situatie was: Marjon kreeg een psychose. Ze wist dat er echt iets moest gebeuren en de lange weg naar herstel begon, samen met Job. ‘Toen ik de huisarts belde voor hulp zat hij naast mij en daarna ging hij ook mee naar de crisisdienst. Dat vond ik heel fijn.’ Vanaf dat moment kwam er elke dag iemand bij Marjon en Job thuis om te vragen hoe het ging. ‘Tijdens die gesprekken kreeg ik voor het eerst mee hoe ernstig het was’, vertelt Job. De twee hebben elkaar daarna altijd gestimuleerd om te praten. ‘In mijn familie zijn er meer mensen met psychische problemen’, zegt Job, ‘toen ik jong was, werd daar thuis open over gesproken. Ik was het wat dat betreft gewend.’ 

Betrokken bij de behandeling

Marjon begon vervolgens met deeltijdtherapie. Daarna volgde ze bij PsyQ een intensief behandeltraject van psychomotorische therapie en EMDR voor het verwerken van haar trauma’s en postpartum depressie. Job werd elke drie maanden bij de tussentijdse evaluaties betrokken. ‘De behandelaar vroeg dan hoe het met Job ging en met ons samen’, zegt Marjon hierover. ‘Zo word je er bewust van dat niet alleen jijzelf in een proces zit, maar ook je partner.’ ‘Ik had wel meer evaluaties willen hebben’, geeft Job toe. ‘Dan was ik nog meer betrokken geweest bij de positieve ontwikkeling van Marjon.’

‘Het is zo zonde dat er nog een taboe op psychische klachten ligt'

Delen is helen

Marjon praatte ook steeds meer met haar omgeving over hoe ze zich voelde. ‘De drempel om te delen lag lager wanneer mensen ernaar vroegen’, aldus Marjon. ‘Jobs ouders en broers vroegen bijvoorbeeld hoe het met mij ging. Als je mij oprecht vraagt hoe het gaat, wil ik het ook wel vertellen.’ Met een enkele vriendin is het contact verslechterd, omdat Marjons situatie helemaal niet ter sprake kwam. ‘Het is zo zonde dat er nog een taboe op psychische klachten ligt, omdat je zoveel hulp nodig hebt in die periode.’ Gelukkig is de band met een andere vriendin juist weer sterker geworden. ‘Toen ik mij slecht voelde, paste zij af en toe op Philou. Wanneer mensen je helpen, dan deel je ook sneller. Het is een soort wisselwerking.’

Door over haar ervaringen te praten en ze te delen op haar Instagrampagina @zwarte_muisjes weet Marjon: delen is helen. Dat werkt twee kanten op. Schrijven helpt haar bij haar verwerking en het lezen van haar berichten biedt anderen herkenning. ‘Ik vind het heel knap dat ze veel deelt’, zegt Job. ‘De reacties op de berichten geven haar ook troost en liefde. Dat heeft elk mens nodig.’ 

‘We hebben in het begin de wandelingen in de agenda gezet'

Vraag het gewoon

Marjons tip voor mensen die iemand kennen met psychische klachten is kort en krachtig: vraag gewoon hoe het gaat. ‘Soms vind ik die vraag zelf ook wel lastig te beantwoorden’, geeft Marjon toe. Ik weet niet altijd hoe het gaat, maar dat is ook een antwoord.’ Ze raadt daarnaast aan om te vragen of je iets voor de ander kan doen. Het helpt haar wanneer iemand zegt: hey, we gaan een kopje theedrinken of naar het park. ‘Dan komt vaak het gesprek vanzelf’, weet Marjon uit ervaring.

‘Doorvragen is belangrijk, evenals iemand aanmoedigen naar buiten te gaan. Ik zei vaak tegen Marjon dat ze even een rondje moest lopen’, vult Job aan. Dat doet hij overigens nog steeds en dat waardeert ze enorm. Ze wandelden ook veel samen en dan voerden ze gesprekken over van alles en nog wat. Marjon: ‘Bijvoorbeeld over hoe ik meer mag uitspreken wat ik nodig heb, over de behandelingen, over hoe we Philou nog beter kunnen gaan begrijpen en hoe we terugkeken op de kraamtijd.’ ‘We hebben in het begin de wandelingen in de agenda gezet, zodat we er met z’n tweetjes of drietjes eropuit gingen. Want het is belangrijk om samen tijd door te brengen, ook al voelt een van de twee zich niet goed’, tipt Job. 

Samen op weg naar herstel

De vraag “hoe gaat het nu” beantwoorden ze allebei vooral positief. Marjon: ‘Ik ben bezig met de puntjes op de i van mijn herstelproces. Ik ben weer aan het werk en we hebben hulp met Philou gehad, waardoor het ook beter gaat met mij en Philou. We zouden graag een broertje of zusje voor haar willen, maar helaas heb ik recent voor de tweede keer een miskraam gehad. Dat was heel verdrietig, maar ik merk dat ik het sneller een plekje kon geven dan de eerste keer in 2018.’ In de zomer gaan ze voor het eerst een verre reis maken naar Bali, waar ze met zin en vertrouwen naartoe leven. ‘We zijn gelukkig met z’n drietjes’, vat Marjon het samen. Job is het daar helemaal mee eens: ‘Ik geef ons leven een 9.2!’