Ervaringsverhaal Marjon

Eindelijk zwanger 

'Mijn man Job en ik wilden graag een kindje, maar ik werd niet een-twee-drie zwanger’, vertelt Marjon. Na anderhalf jaar proberen, waarin het stel ook een miskraam moest verwerken, was Marjon zwanger van Philou. De aanstaande moeder voelde zich goed, maar ze kreeg al vrij snel last van bekkeninstabiliteit. ‘Dat heeft een schaduw over mijn zwangerschap geworpen, zeker omdat ik gewend was veel te sporten. Bovendien verloor ik aan het begin van mijn zwangerschap mijn baan. Het was daardoor geen stabiele periode en ik nam weinig tijd om ervan te genieten. Ik had alleen focus op wat er moest gebeuren, zoals werk vinden.’ 

'Terwijl ik voelde hoe het bloed nog uit mij stroomde, liep ik toch gewoon de trap af'

Een bevalling met een traumatische nasleep 

De thuisbevalling ging precies zoals Marjon het wilde, maar toen Philou er eenmaal was, ging het niet zoals gehoopt. Ze zag helemaal blauw, was slechts 35 graden en ze had vocht in haar longen. Met spoed werd de ambulance gebeld, herinnert Marjon zich. ‘Voor je het weet staat de kamer vol mensen. Mijn placenta werd eruit gedrukt en terwijl ik voelde hoe het bloed nog uit mij stroomde, liep ik toch gewoon de trap af. We moesten naar het ziekenhuis.’ Philou werd van top tot teen onderzocht en de kersverse ouders konden alleen maar afwachten. ‘Ze herstelde zich gelukkig snel, maar al met al heb ik het wel als een traumatische bevalling ervaren.’ 

'We hebben zo lang geprobeerd om zwanger te worden, en dan vind ik haar niet leuk'

Geen onbezorgde kraamtijd 

Eenmaal thuis ging het niet goed. ‘De kraamperiode was voor mij en Job puur overleven’, zegt Marjon over die tijd. ‘Het was zo zwaar. De eerste drie maanden sliep Philou bijna niet en daarna kwam de maandenlange huilperiode. Je krijgt zweetaanvallen en weet niet meer wat je moet doen. Achteraf denk ik dat Philou voelde dat het niet goed met mij ging en dat ze daarom zo veel huilde.’ Marjon vertelt dat ze ook last had van nare gedachtes. ‘Soms dacht ik, we hebben zo lang geprobeerd om zwanger te worden, vervolgens komt er een baby en dan vind je haar niet leuk. Wanneer Job thuiskwam, duwde ik Philou direct in zijn armen. Het kon mij allemaal gestolen worden.’ 

Hulp van de huisarts 

Diep van binnen wist Marjon dat het niet goed zat, maar de huisarts nam haar klachten in eerste instantie niet serieus. Uiteindelijk werd ze toch doorverwezen naar een reguliere EMDR-therapeut om haar traumatische bevalling te verwerken. Maar toen, in het voorjaar van 2021, ging het mis. ‘Ik zag de psycholoog maar één keer in de drie weken en kreeg geen begeleiding. Er kwamen veel onverwerkte trauma’s uit mijn jeugd naar boven en ik voelde mij enorm verloren. Ik wilde alleen maar op bed liggen en had doodsgedachten. Uiteindelijk belandde ik in een crisis.’

Het begin van een lange weg

Nog diezelfde avond ging Marjon naar de plaatsvervangend huisarts en kort daarna zat ze samen met Job bij de crisisdienst van Lentis. ‘Vanaf toen kwam er elke week iemand thuis om te vragen hoe het met mij ging en mee te denken in de zorg voor Philou’, vertelt Marjon. Daarna kwam ze in een deeltijdgroep terecht van Lentis voor mensen die hun dagstructuur kwijtwaren of alles negatief zagen. Hoe moeilijk Marjon het soms ook vond om naar de behandeling te gaan, ze ging altijd. ‘Ik doe dit voor Philou, dacht ik dan.’ In de zomer van 2021 besloot Marjon over te stappen naar PsyQ, onder andere omdat daar individuele psychomotorische therapie (PMT) werd aangeboden. Daarnaast voerde ze bij PsyQ ook gespreken met een psychiatrisch verpleegkundige en psychiater en volgde ze een EMDR-traject.

'Hallo trauma’s uit mijn leven!’  

EMDR: alle emoties eruit

‘Ik vond het EMDR-traject best spannend’, bekent Marjon, ‘Maar de psycholoog legde alles helder uit en als er iets was, mocht ik bellen. Ook vond ik het prettig dat Job bij de behandeling werd betrokken.’ Tijdens de eerste van de 11 sessies maakte Marjon samen met haar psycholoog een targetselectie. ‘Ik moest alle nare gebeurtenissen uit mijn leven op een whiteboard schrijven: trauma’s uit mijn jeugd, de bevalling en wat er daarna allemaal is gebeurd. Het was enorm heftig om al die trauma’s bij elkaar te zien. Hallo trauma’s uit mijn leven!’  

Elke week werd een onderwerp behandeld, waarbij met de bevalling werd begonnen. ‘De psycholoog zaagde best wel door’, vertelt Marjon. ‘Ze omschreef zichzelf als een tandarts die een rotte kies eruit wil halen. Ik moest er even doorheen. Toen al mijn emoties eruit kwamen zei ze: “Je doet het zo goed, ga zo door.”’ Dat was voor Marjon een belangrijk motivatie om door te gaan. ‘Het maakte helemaal niet uit dat de tranen over mijn wangen rolden. De psycholoog gaf mij het gevoel dat mijn emoties er mochten zijn.’ 

PMT: aandacht voor het lichaam 

Tijdens de psychomotorische therapie werd de nadruk vooral gelegd op de combinatie van lichaam en geest. ‘Laatst moest ik bijvoorbeeld zo veel mogelijk ballen in mijn armen vasthouden. Op een gegeven voelde ik dat ik die ballen niet wilde vasthouden, want het deed pijn in mijn rug. Tijdens de nabespreking vertelde ik mijn behandelaar dat ik het al een tijdje in mijn rug voelde, waarop hij zei: “Dan moet je dus eerder aangeven dat het genoeg is.” Zulke oefeningen blijven mij bij en helpen om mijn grenzen beter aan te geven.’ 

'Nu loop ik bijvoorbeeld even weg wanneer ik kortsluiting voel'

Combinatie van behandelingen 

Marjon merkt dat de behandelingen haar erg hebben geholpen. ‘Ik weet nu beter wat ik in mijn hart voel en dat ik daar best voor mag uitkomen. Ook bij de opvoeding van Philou merk ik verschillen. Wanneer ik vroeger onmacht voelde, ging ik schreeuwen. Maar nu loop ik bijvoorbeeld even weg wanneer ik kortsluiting voel.’ Bovendien voelt Marjon dat er bij PsyQ een heel team achter haar staat. ‘Iedereen denkt mee, alles wordt goed bijgehouden, ik voel mij gehoord en ze willen mij helpen. Niemand ziet mij graag verdrietig en zo voel ik dat ook.’ 

Voorzichtig positief 

Marjon merkt inmiddels dat het steeds beter gaat. ‘Het positieve gevoel moet natuurlijk groeien, omdat ik Philou zo lang niet leuk heb gevonden, hoe rot ik dat ook vind om te zeggen. Maar laatst zat ik naar haar te kijken hoe ze zat te spelen en ik vond dat gewoon leuk! Ik weet ook dat dit soort momenten steeds vaker komen.’ Daarnaast is Marjon aan het re-integreren en gaat ze binnenkort officieel aan de slag. Ze vertelt bovendien dat zij en Job zelfs weer durven na te denken over een broertje of zusje voor Philou.  

Openheid en herkenning 

Marjon schrijft open over hoe ze zich voelt op haar Instagram-account @zwarte_muisjes. Het schrijven van de verhalen is voor Marjon deels verwerking, maar ze wil ook andere moeders herkenning bieden. ‘Want herkenning is als een warme knuffel, omdat je weet dat je niet de enige bent die worstelt, vertelt Marjon.’ Ook geeft ze tips over boeken en podcasts over postpartum depressie en wil ze laten zien dat het met de nodige hulp goed kan komen, al verloopt het herstel in kleine stapjes. ‘Bij mij is er vaak nog een grijze wolk’, zegt Marjon, ‘maar toch schijnt regelmatig ook de zon, al is dat soms in de kleine dingen.’  

‘Door over mijn postpartum depressie te vertellen, vinden anderen mensen het makkelijker om erover te praten'

 

 

 

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een bericht gedeeld door Marjon (@zwarte_muisjes)

Maak het bespreekbaar 

Marjon merkt dat openheid kan helpen om psychische klachten uit de taboesfeer te halen. Marjon: ‘Door over mijn postpartum depressie te vertellen, vinden anderen mensen het makkelijker om erover te praten. Ook momfluencers zijn steeds opener en tonen bijvoorbeeld foto’s van hun vermoeide, betraande gezichten. Dat helpt. Verder denk ik dat verloskundigenpraktijken veel kunnen betekenen. Zij kunnen duidelijk maken dat er tijdens de zwangerschap en het moederschap niet alleen veel gebeurt in het lijf, maar ook in het hoofd. Als vrouw durf je dan sneller over je klachten te praten en je voelt je bovenal serieuzer genomen.’