Header-ervaringsverhalen en initiatieven

Ervaringsverhaal Caroline en haar moeder Nicole

pdf

Door trauma’s uit haar jeugd ontwikkelde Caroline als tiener een eetstoornis. In 2020 besloot zij daarom in behandeling te gaan bij PsyQ, waarover zij eerder haar ervaringen deelde. Daarnaast heeft ze ook op eigen kracht gewerkt aan het krijgen van zelfliefde en een positief zelfbeeld. De gesprekken met haar moeder Nicole waren een belangrijk onderdeel van haar herstelproces. Samen delen ze hun ervaringen.

Voor Caroline hulp zocht, had ze weinig contact met haar moeder. ‘Omdat wij elkaar weinig zagen, had ik niet door hoe heftig de eetstoornis was’, vertelt Nicole. ‘In mijn jeugd heb ik zelf ook geworsteld met mijn gewicht en ik dacht dat het erbij hoorde. Caroline had ook een gameverslaving en blowde veel, daar maakte ik mij wel zorgen om. Het eten viel mij in eerste instantie minder op.’

Op school en haar stageplekken werd Caroline niet aangesproken op haar blow- en eetgedrag. Caroline: ‘Ik had het natuurlijk fijn gevonden als iemand al eerder warmte had getoond of zorgen had geuit, want dan voel je je gezien en gesteund. Maar praten over mijn gevoel, dat kon ik toen zelf ook nog niet.’ 

De kracht van een vraag volgens Caroline

‘Proberen te redden helpt niet. Als je iets opmerkt bij iemand, ga hier het gesprek over aan. Luister zonder oordeel en probeer iemand te steunen'

Moeder-dochter gesprekken

Tijdens een dieptepunt in Caroline’s jarenlange eetstoornis – toen haar gewicht én haar zelfbeeld enorm laag waren – kwam Nicole net terug van een reis van vijf maanden. ‘Pas toen viel het mij op hoe erg ze was afgevallen’, herinnert Nicole zich. In die periode pakten de twee met tussenpozen het contact weer op. Toen Caroline uiteindelijk zelf de stap zette om hulp te zoeken, besloten ze samen te wonen en kwamen de gesprekken tussen moeder en dochter op gang. 

Nicole: ‘Bij PsyQ hadden we ook een paar gesprekken samen. Dat ging meer over de inhoud van de behandeling. Thuis hadden Caroline en ik het vooral over de trauma’s waaraan haar eetstoornis gerelateerd was. We praatten bijvoorbeeld over wat ik anders had kunnen doen of welke dingen ervoor hebben gezorgd dat ze nog onzekerder werd, zoals ons slechte contact. Daarbij heb ik ook mijn beleving kunnen delen. Zij was één van een eeneiige tweeling en ik heb eigenlijk van baby af aan geen contact met ze kunnen krijgen, wat ik ook probeerde.’

'Als je niet aan je eigen pijn en verdriet werkt, vind je geen zelfliefde’

Tot de kern komen

Moeder en dochter benadrukken hoe belangrijk het voor ze was om via gesprekken tot de kern te komen, ook al is dat niet altijd makkelijk. ‘Maar ik ben ervan overtuigd dat als je niet aan je eigen pijn en verdriet werkt, je zelfbeeld ook niet beter wordt en je geen zelfliefde kan vinden’, zegt Caroline. Nicole benoemt dat het voeren van eerlijke gesprekken voor naasten soms lastig is, omdat het confronterend kan zijn, maar wel noodzakelijk. ‘Ook al voel je je gekwetst, zet dat gevoel opzij. De ander moet zich gezien en gehoord voelen en de ruimte hebben zijn of haar verhaal te vertellen. Daarna kan je je eigen beleving ook benoemen.’

‘Het betrekken van het systeem is zo belangrijk’

Omdat de diepere gesprekken zwaar kunnen zijn, had Caroline deze ook graag meer tijdens haar behandeling willen voeren. ‘De behandelsetting is een veilige omgeving en dan hoef je het niet alleen te doen.’ ‘Het betrekken van het systeem is zo belangrijk’, vult Nicole aan. ‘Als ik van begin af aan weet wat er speelt, wat er verwacht kan worden en wat Caroline van mij nodig heeft, maakt dat het herstelproces makkelijker. Ook is het een goede manier om uitleg te geven, want ouders weten vaak niet wat de ziekte inhoudt en kunnen uit onwetendheid een oordeel hebben.’

De kracht van een vraag volgens Nicole

'Ook al voel je je gekwetst, zet dat gevoel opzij. De ander moet zich gezien en gehoord voelen en de ruimte hebben zijn of haar verhaal te vertellen'

Lees je in, biedt steun, maar probeer niet te redden

‘Kennis is heel belangrijk’, stipt Nicole aan. Als tip voor naasten wil ze dan ook meegeven: ‘Lees je in, zodat je weet wat de ziekte inhoudt. Zoek ook hulp voor jezelf. In het contact met je naaste ben je er voor hem of haar. Maar zelf blijf je ook met veel gevoelens zitten, alleen al omdat je ziet hoe je eigen kind of familielid kapotgaat. Om er voor iemand te zijn, moet je daarom leren je grenzen te bewaren en niet in de reddersrol te schieten.’

‘Proberen te redden helpt niet’, bevestigt Caroline. ‘Als iemand zelf geen hulp wil, dan kun je wel aan iemand trekken, maar dan kom je geen stap verder. Ik denk vooral dat als je iets opmerkt bij iemand, je het gesprek erover moet aangaan. Luister zonder oordeel en probeer iemand te steunen. Je kunt wegen aanbieden die iemand kan belopen om beter te worden, maar uiteindelijk is het dan aan iemand zelf om hulp te zoeken.’

‘Ik ben zo blij en dankbaar dat Caroline die stap heeft genomen om hulp te zoeken’

De kracht van ervaringen

Inmiddels zet Caroline haar eigen ervaringen in om anderen te steunen, omdat zij zelf ook veel aan de verhalen van ervaringsdeskundigen heeft gehad. Via haar opleiding Maatschappelijke Zorg loopt ze stage bij een safe house, waar jongeren met verslavings- en gedragsproblematiek zitten. Hoewel ze vóór haar herstel er ook altijd al voor anderen wilde zijn, kan ze dat nu beter, juist omdat ze ook aan zichzelf denkt. ‘Voorheen voelde ik mijn eigen grenzen niet, zodat ik er overheen ging. Nu merk ik die signalen beter op. Daar heb ik keihard aan gewerkt en ik ben blij dat ik daarmee nu ook iets voor anderen kan betekenen. ‘Ik ben zo blij en dankbaar dat Caroline het zo jong heeft aangedurfd en die stap heeft genomen om hulp te zoeken’, besluit Nicole, ‘en vooral dat het nu zo goed met haar gaat.’

Uitgelicht raster anti-stigma